Wiersz opowiedziany przez dziadka.

Rosła rokicina nad strumykiem wązkim,

Do tej rokiciny ptaś znosił gałązki,

Znosił gałązeczki, uwijał gniazdeczko,

W nim pani ptaszkowa znosiła jajeczka.

Wyklują się z jajeczek ptaszyny maluśkie,

Bedą miały nóżki i dzióbki żółciutkie.

Będzie każdy żywy, jak ptaszek prawdziwy,

Będzie pięknie śpiewał, w słonku się wygrzewał.

Zaszedł w rokicinę mały Antosieczek,

Zobaczył gniazdeczko – nie ruszył jajeczek.

Nie ruszył, nie ruszył a jeszcze do tego,

Przyrzekł je ochraniać od wszystkiego złego.

Od niegrzecznych dzieci i burego kota,

Aby nie dotknęła niczyja zła psota.

A mama ptaszkowa z wdzięcznością mu kwili,

Żeby wszystkie dzieci takie grzeczne były.